dinsdag 30 december 2014

Dankbaar voor oud en nieuw

© all rights reserved RB
 "Wat het einde van de wereld is
voor de rups, betekent het begin
van de wereld voor de vlinder."
(Lao Tse)
Aan het einde van dit enerverende en boeiende jaar ga je als vanzelf met je gedachten langs de maanden, even stil staan bij wat ze brachten.
Nagenietend van alle mooie momenten en de lieve mensen die er voor me waren en zijn. Dankbaar voor de tranen van vreugde en verdriet die we over en weer mochten en konden delen.
Mijn liefste maatjes, dank jullie wel dat jullie blijven zien wie ik ben. Me niet anders zijn gaan behandelen EN de moed hebben om me vragen te blijven stellen om te kunnen begrijpen. Dank jullie wel dat jullie steeds weer bereid zijn samen een manier te vinden zodat ik jullie kan blijven verstaan, mee kan blijven doen. Super dat jullie daar de tijd voor nemen en me erbij blijven betrekken.
“Wanneer luisteren om te reageren, overgaat in luisteren om te begrijpen, ontstaat er écht contact.” (Dalai Lama)
Horen en luisteren, mijn contact of verbinding met andere mensen gaat nu via mijn gevoel en ogen. Vol ontzag ontdek ik nog steeds nieuwe mogelijkheden die mijn lichaam en hersenen mij bieden. De hoogsensitiviteit en het lezen van non-verbale communicatie hebben de functie van mijn oren overgenomen. Betrokkenheid voel je, je merkt het gelijk als iemand niet luistert of je ziet het in de houding of uitdrukking van degene die met je praat. Maar ook het spraakafzien (liplezen) geeft via de toonzetting en mimiek veel meer weer dan alleen het aflezen van woorden.
Mentale, fysieke, energetische en emotionele gesteldheid kan ik letterlijk voelen of lezen. Maar ik krijg dan ook dagelijks les van de allerbeste en allerliefste die ik me maar kan wensen, mijn paard Wera. Er zijn geen woorden voor om onze verbinding te beschrijven. Dank je wel paps en mams, maar ook Ton en Aletta, voor deze wijze en intelligente Lipizzaner dame.
"De kunst om met paarden om te gaan is niet de dominante factor te zijn, maar in het spel zijn gelijke. Waardoor er een wederzijdse uitdaging ontstaat waarin met plezier en wederzijds respect naar een hoger niveau gewerkt kan worden. " (Ton Duivenvoorden)
Intens dankbaar ben ik dan ook nog steeds voor dit allermooiste cadeau van mijn leven en voor wat ik als kind mocht leren. Respect voor dieren en de natuur. Leven met de grilligheid van het weer en de seizoenen. Blij ben ik dan ook met de goede energie die de natuur me elke dag schenkt ongeacht het jaargetijde. Een zonnestraal, dauwparel of sneeuwvlok, het geeft me altijd een goed gevoel, dat zal nooit anders worden. Net als bijvoorbeeld die hond die vanochtend maar niet over het hekje wilde springen en er elke keer onderdoor kroop, en zijn baasje maar springen. Dan krijg ik onderweg in de auto naar Wera een grote glimlach op mijn gezicht. Zo mooi zijn al die kleine dingen en dan ben ik blij dat ik ze mag zien en voelen.
Nu staat er een nieuw jaar voor de deur, met nieuwe seizoenen, waarin alles op zijn tijd zal gebeuren. Dankbaar voor het oude, nu nog even tijd om na te genieten, uit te rusten, te ontspannen. Dankbaar voor al het nieuwe wat ik mocht leren. In vertrouwen, maar ook enigszins gespannen en nieuwsgierig naar wat komen gaat. Ik wens jullie en mijzelf een jaar vol vlinders, echt contact, plezier en respect. Alles wat we liefdevolle aandacht geven, zal groeien.
"Kindness is the language which the deaf can hear and the blind can see.” (Mark Twain)

zondag 21 december 2014

❄ ✴ ❄ ✴ ❄ ✴

© all rights reserved RB

Happy ❄ Christmas & a Bright 2015
Joyeux ❄ Noel et Bonne ✴ Année
Feliz ❄ Navidad y Prospero ✴ Año Nuevo
❄ ✴ ❄ ✴ ❄ ✴


zondag 14 december 2014

Interbellum...

...afwachten op dat wat komen gaat.

De onderzoeken zijn achter de rug, en nu is het wachten op de uitslag. Helaas dit jaar krijg ik 'm niet meer te horen, dat wordt januari volgens ingewijden. Kortom afwachten en proberen je gedachten op wat anders te richten. Nou dat lukt niet zo goed. Ik merk dat deze onderzoeken, en met name het laatste gehooronderzoek, er toch wel ingehakt hebben.

Als ik heel eerlijk ben dan wist ik natuurlijk wel dat mijn gehoor weer achteruit was gegaan, maar je wilt er niet aan hè. Al een tijdje merkte ik dat ik weer sneller vermoeid was. En de Hyperacusis sloeg sneller toe. Ik kon weer minder hebben. Mijn weerstand verdween en allerlei kwalen als verkoudheid, bloedneuzen, rugpijn en blaasontsteking staken weer de kop op. De tranen kwamen sneller. Kortom niet genoeg rust genomen om te herstellen, denk je dan eerst nog.
Maar nee, dat is het niet alleen. Ik merk dat de dagelijkse dingen rond huis alle energie nemen die er is. Gewoon door de geluiden en de stemmen die er zijn. Die geluiden moet je horen of verstaan om te kunnen functioneren in deze op geluid gerichte maatschappij. Ook de afwijking van mijn dagelijkse structuur door de reizen naar Nijmegen, de onderzoeken en alles erom heen draagt bij aan dat afgematte gevoel. Er is geen ruimte voor wat daarbuiten, als werk, een afspraak buiten de deur of dingen regelen.
Zo lever ik heel langzaam in, beetje bij beetje. Eigenlijk gaat er weinig of niets meer zoals het ooit ging. En altijd moeten er dingen aangepast worden, of gepland, in ieder geval er over nadenken hoe, wanneer en hoeveel ik doe.. alle spontaniteit is weg. Elke afwijking van mijn dagelijkse patroon eist zijn eigen hersteltijd. Er is geen pijl op te trekken. Heel verdrietig word ik hiervan.
Je hebt het niet door totdat je weer eens flink met je neus op de feiten geduwd wordt. Zoals de bedrijfsarts ook zegt: "er is geen sprake van een stabiele situatie". Het besef dringt door dat ik de afgelopen 1,5 jaar op schijnzekerheid hebt geleefd. De sluipmoordenaar van mijn gehoor is nog volop aan het werk.

Het is ook zo dubbel dat ik soms niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Aan de ene kant wil ik het liefst al mijn favoriete muziek voor de CI-operatie nog een keer afluisteren. (Ja, ja als die doorgaat...) Ze in mijn hoofd prenten voor straks, want 22 elektroden kunnen nooit het scala aan toonvariatie evenaren dat er was of nu nog is. Dan kan je geheugen je straks helpen. Maar als ik wat opzet klinken sommige stukken als een kakofonie of ik hoor sommige delen niet meer.
Aan de ene kant neemt het dagelijkse horen en verstaan zoveel energie dat je het liefst steeds minder geluid om je heen wilt, mijn lichaam vraagt om rust. Aan de andere kant kan ik niet volledig in stilte gaan leven omdat de Hyperacusis dan alleen maar erger wordt en nog eerder gaat toeslaan. En ik moet toch boodschappen doen, het huishouden etc. Ook de bedrijfsarts en het UWV melden zich weer, helaas begint het circus opnieuw. Er moeten toch dingen gedaan worden. De vermoeidheid maakt dat mijn creativiteit nu even in zijn mandje ligt en niets van zich laat horen.
Het is tijd voor rust, de natuur in en buiten zijn. En vooral veel samen zijn met mijn grootste vriendin, Wera, zij geeft me energie. Dit interbellum tot aan de uitslag goed gebruiken om bij te tanken. Want als de operatie doorgaat dan heb ik al mijn kracht en energie heel hard nodig, dat is me wel duidelijk.

© all rights reserved RB



dinsdag 2 december 2014

Confrontatie...

http://hearme2.me/
Tijdens de vooronderzoeken voor het cochleair implantaat gaat telkens 1 van mijn 4 trouwe metgezellen (of co-therapeuten zoals het Radboud UMC ze noemt) met mij mee. Deze keer het verslag van mijn zus. Niet alleen voor haar was dit onderzoek confronterend, ook voor mij!
Dit was de eerste keer dat iemand een gehooronderzoek live kon volgen en we ervaringen konden uitwisselen na afloop. Dat is heel wat anders dan de uitslag in de vorm van een audiogram op papier. Ik dacht dat ik er toch nog wel wat van verstond....., de realiteit is anders helaas en behoorlijk confronterend.

"Samen met mijn lieve zus naar het Radboud Ziekenhuis voor een gehooronderzoek. Fijn om dat samen met haar te mogen meemaken en er voor haar te kunnen zijn als het nodig is. Dat waren mijn gedachten vooraf. Tijdens het wachten in de wachtkamer zaten er veel mensen. Veel mensen met problemen rondom het gehoor? Bij sommigen zie je gehoorapparaten, maar bij andere mensen kun je niets zien en kan je je afvragen wat hun problemen zijn.

Natuurlijk weet ik dat Rikie slechthorend is en daar houd ik ook rekening mee. Maar deze dag was het toch wel heel confronterend voor mij om mee te maken hoe erg haar gehoorverlies is. Tijdens de gehoortest kon ik soms woorden horen die door de koptelefoon naar buiten kwamen, terwijl Rikie er niets van kon maken. Tijdens het vrije veldonderzoek (het geluid is voor iedereen hoorbaar) deed sommige ruis pijn bij mij, zo hard als dat ging. Rikie hoorde het niet. 
Dan vraag ik mij af als zij die ruis niet hoort, doet het dan ook geen pijn of is het toch ook een overbelasting voor haar oren of hoofd? Komt zij dagelijks geluiden tegen die een overbelasting zijn op haar oren, terwijl ze ze niet kan horen? Hoe kan je je daar tegen beschermen? Het lijkt me onmogelijk.
De communicatie die ik met Rikie heb, kost mij geen enkele moeite en dat zegt alles over haar intuïtie, taalgevoel en aanpassingsvermogen. Hoeveel moeite kost het haar om met mij te communiceren? Hoeveel doet ze ongemerkt?

Voor mij was met mijn zus meegaan een goede, maar ook pijnlijke confrontatie. Het heeft mij bewust gemaakt hoe mooi communicatie toch is. En dat oren daarvoor wel heel handig zijn om die communicatie goed te laten verlopen. Toch zijn er helaas heel veel mensen die, ook met goede oren, niet goed communiceren. Communicatie is tweerichtingsverkeer, luisteren en reageren met je hart.
Daar ga ik de komende tijd nog meer aandacht aan besteden. Liefs Hannie ".

Durf jij de confrontatie aan? Klik hier: https://www.youtube.com/watch?v=25o6L0CGAbk