Interbellum...

...afwachten op dat wat komen gaat.

De onderzoeken zijn achter de rug, en nu is het wachten op de uitslag. Helaas dit jaar krijg ik 'm niet meer te horen, dat wordt januari volgens ingewijden. Kortom afwachten en proberen je gedachten op wat anders te richten. Nou dat lukt niet zo goed. Ik merk dat deze onderzoeken, en met name het laatste gehooronderzoek, er toch wel ingehakt hebben.

Als ik heel eerlijk ben dan wist ik natuurlijk wel dat mijn gehoor weer achteruit was gegaan, maar je wilt er niet aan hè. Al een tijdje merkte ik dat ik weer sneller vermoeid was. En de Hyperacusis sloeg sneller toe. Ik kon weer minder hebben. Mijn weerstand verdween en allerlei kwalen als verkoudheid, bloedneuzen, rugpijn en blaasontsteking staken weer de kop op. De tranen kwamen sneller. Kortom niet genoeg rust genomen om te herstellen, denk je dan eerst nog.
Maar nee, dat is het niet alleen. Ik merk dat de dagelijkse dingen rond huis alle energie nemen die er is. Gewoon door de geluiden en de stemmen die er zijn. Die geluiden moet je horen of verstaan om te kunnen functioneren in deze op geluid gerichte maatschappij. Ook de afwijking van mijn dagelijkse structuur door de reizen naar Nijmegen, de onderzoeken en alles erom heen draagt bij aan dat afgematte gevoel. Er is geen ruimte voor wat daarbuiten, als werk, een afspraak buiten de deur of dingen regelen.
Zo lever ik heel langzaam in, beetje bij beetje. Eigenlijk gaat er weinig of niets meer zoals het ooit ging. En altijd moeten er dingen aangepast worden, of gepland, in ieder geval er over nadenken hoe, wanneer en hoeveel ik doe.. alle spontaniteit is weg. Elke afwijking van mijn dagelijkse patroon eist zijn eigen hersteltijd. Er is geen pijl op te trekken. Heel verdrietig word ik hiervan.
Je hebt het niet door totdat je weer eens flink met je neus op de feiten geduwd wordt. Zoals de bedrijfsarts ook zegt: "er is geen sprake van een stabiele situatie". Het besef dringt door dat ik de afgelopen 1,5 jaar op schijnzekerheid hebt geleefd. De sluipmoordenaar van mijn gehoor is nog volop aan het werk.

Het is ook zo dubbel dat ik soms niet weet hoe ik er mee om moet gaan. Aan de ene kant wil ik het liefst al mijn favoriete muziek voor de CI-operatie nog een keer afluisteren. (Ja, ja als die doorgaat...) Ze in mijn hoofd prenten voor straks, want 22 elektroden kunnen nooit het scala aan toonvariatie evenaren dat er was of nu nog is. Dan kan je geheugen je straks helpen. Maar als ik wat opzet klinken sommige stukken als een kakofonie of ik hoor sommige delen niet meer.
Aan de ene kant neemt het dagelijkse horen en verstaan zoveel energie dat je het liefst steeds minder geluid om je heen wilt, mijn lichaam vraagt om rust. Aan de andere kant kan ik niet volledig in stilte gaan leven omdat de Hyperacusis dan alleen maar erger wordt en nog eerder gaat toeslaan. En ik moet toch boodschappen doen, het huishouden etc. Ook de bedrijfsarts en het UWV melden zich weer, helaas begint het circus opnieuw. Er moeten toch dingen gedaan worden. De vermoeidheid maakt dat mijn creativiteit nu even in zijn mandje ligt en niets van zich laat horen.
Het is tijd voor rust, de natuur in en buiten zijn. En vooral veel samen zijn met mijn grootste vriendin, Wera, zij geeft me energie. Dit interbellum tot aan de uitslag goed gebruiken om bij te tanken. Want als de operatie doorgaat dan heb ik al mijn kracht en energie heel hard nodig, dat is me wel duidelijk.