Hoogsensitief, lust of last?

 Mijn sensitiviteit is de afgelopen jaren ontzettend toegenomen. En dan bedoel ik niet zozeer de Hyperacusis, maar mijn hele lichaam is gaan meepraten. Deze taal heb ik echt moeten leren, zowel qua begrijpen als wat ik er mee moest. Ze zeggen wel eens als 1 zintuig het laat afweten dat een ander het overneemt. Dan dacht ik: ok, m'n oren doen het niet meer, dan zal mijn neus of ogen wel verbeteren, het overnemen. Nou mooi niet hoor, ik leerde een oude bekende, mijn gevoel, in allerlei nieuwe dimensies kennen.

Mijn logopediste, voor spraakafzien, gaf er een naam aan: hoogsensitief. Er ging een nieuwe wereld open toen ik het boek las van psycholoog en hoogleraar Elaine N. Aron getiteld Hoog Sensitieve Personen (HSP). Nou was mijn intuitie altijd al goed ontwikkeld en voelde ik stemmingen haarfijn aan, maar er was veel meer. De stukjes van de puzzel vielen op hun plek, opeens kon ik veel dingen plaatsen en begrijpen. Hooggevoeligheid is een aangeboren (karakter)eigenschap van het zenwstelsel in combinatie met de hersenen. Een gevolg van de natuurlijke variatie in gevoeligheid die bij mensen voorkomt. Ongeveer 20% van de mensen zijn HSP's. Aron concludeert op basis van meerdere onderzoeken dat mensen met een gevoeliger zenuwstelsel zowel intern als extern sterker geprikkeld worden dan gemiddeld. In interne zin zijn HSP's gevoeliger voor emoties, pijn, genot en andere lichamelijke en geestelijke ervaringen. In externe zin zijn HSP's niet alleen gevoeliger voor geluiden en geuren en voor visuele en tactiele stimulatie, maar blijken zij ook meer indrukken op te nemen, waardoor zij zich eerder en meer bewust zijn van details en het aantal mogelijke scenario's die een omgeving in zich bergt.

Je kunt er blij mee zijn of niet, je hebt het ermee te doen. Nu na, heel wat jaren last, ben ik er blij mee. En ik durf er op te vertrouwen zowel in fysieke zin als mentale zin, omdat ik begrijp wat mijn lichaam mij vertelt en hoe ik er mee om kan gaan. Ik durf er in mee te gaan, omdat ik weet dat het klopt, juist is. Ongelofelijk wat een bijzonder mechanisme er aan het werk is, ik heb er heilig respect voor. Afgelopen week was het heel duidelijk, mijn lichaam was de baas: een paar dagen knock-out! Het best te vergelijken met een buikgriep waarbij alle gewrichten, spieren en zenuwen opspelen, elke vezel en elke milimeter in mijn lijf was voelbaar.. zo erg dat ik even dacht aan een terugval van mijn burn-out van een paar jaar geleden. Gelukkig was het dat niet, de boodschap was helder en overduidelijk: aan dit lijf geen polonaise meer, neem je rust, slapen, geen medicijnen meer.. het was allemaal veel te veel! En toen ik er maar aan toe gaf , kwam de ontspanning en kon de pijn plaats gaan maken voor voelen wat er was... 

... Jeetje, ze hebben de facelift aan de verkeerde kant van mijn oor gedaan, hihi, wat zit de huid strak over mijn schedel naar mijn oor. Nog steeds hier en daar pijnlijk en ongevoelig tegelijk. Maar elke dag begint er wat gevoel terug te komen. Het lijkt op het gevoel van bevroren vingers die ontdooien op een heel koude winterdag. Mijn oor voelt alsof ie vol zit met water en nog open moet ploppen. De wond geneest gelukkig goed en de hechtingen beginnen op te lossen. Mijn tong en smaak zijn nog niet de oude helaas. Maar de operatie is nog maar goed 2 weken geleden, dus hoop ik dat het allemaal goed komt en mijn restgehoor ook nog wat gespaard is gebleven. De tijd zal het leren. Maar wat een feest om eindelijk je haren te mogen wassen, opluchting, genot en plezier bij elkaar.. heerlijk om je hoofd weer onder de douche straal te kunnen houden.. heel voorzichtig nog, dat wel. 

Maar het grootste feest was om weer echt samen te zijn met Wera. De eerste dagen hield ze duidelijk de boot af, wat ik heel goed snap. Bij haar is het alles of niets, je moet er volledig zijn ...en ik was er (nog) niet, kon nog onvoldoende stevig op mijn pootjes staan. De medicijnen en naweeen van de narcose hadden me nog in hun greep. Ze gaf me duidelijk aan dat ik nog tijd nodig had en dat ik die van haar kreeg, dat het geen enkel probleem was. Pas nadat ik mijn knock-outdag achter de rug had en de ergste medicijnvloed en verdoving uit mijn lichaam gespoeld was, kon ik weer aarden, voelen en zijn. En dat werd door mijn hoogsensitieve Lipizzaner dame gelijk gewaardeerd. Ze scande me en toen kwam die speciale blik van onder haar oogharen.... en haar blik veranderde...werd zo zacht ..ik zag de glimlach doorbreken. Haar mimiek is zo sprekend! Tranen van blijdschap bij mij en een huhuhuh-hinnik van haar. Zooo blij waren we. Het was weer goed, ....ik was weer compleet. Ik kon weer voelen, mijn sensitiviteit was terug.