woensdag 30 december 2015

De tijd tikt...

Tik, tik, tik... de laatste dagen en uren van 2015 tikken weg. En wat voor een jaar is het geweest. Tjonge... het is toch wel heel anders verlopen dan ik verwacht had.
Toen ik vorig jaar december het blog Dankbaar-voor-Oud-en-Nieuw schreef, had ik geen flauw idee welke kant het op zou gaan met mijn gehoor. En eigenlijk weet ik het nu nog niet... Toen ik dit blog net nog eens las, dacht ik 'goh alles klopt nog wat daar staat'. Ik zou dat verhaal van december 2014 kunnen kopieren. Nee, wees gerust, dat ga ik niet doen hoor... ;)

Het ging dit jaar soms zo snel, vooral op die momenten dat ik iets probeerde te doen wat ik niet aankon. Frusterend, gekmakend en vooral pijnlijk en vermoeiend als je lichaam niet doet wat jij wil. Vroeger kon ik echt alles op wilskracht, nu heb ik te luisteren naar wat mijn lichaam aangeeft. Als ik dat niet doe, stopt het gewoon met functioneren. Bijvoorbeeld boodschappen doe ik op een tijdstip dat ik zeker weet dat het rustig is in de supermarkt en meestal lukt het dan wel. Maar er zijn heel wat keren geweest dat ik na 5 minuten de winkel uitging, omdat ik te moe was. Er waren teveel prikkels, mijn hoofd kon het niet aan. De remedie: slapen, rusten en tijd geven. En een paar dagen later een nieuwe poging. Maar de tijd tikt zo ongemerkt weg, terwijl er niets uit je handen komt. Je staat erbij en kijkt er naar.

Andere dingen gingen zo langzaam, verwachtingen en planningen zijn toch maar vreemde dingen. Zoals het lange wachten op de uitslag van de onderzoeken: kom ik in aanmerking voor een CI? Of het kunnen uitvoeren van het revalidatieschema. Het was een mooi schema: zouden we ooit nog aan oefenen gaan toekomen? Jullie hebben er alles over kunnen lezen dit jaar. Deze ex-projectmanager heeft nog nooit een project gedraaid dat zo uit de tijd liep of waar het resultaat zo onzeker is. Van te voren leek alles duidelijk wat er moest gebeuren, maar de werkelijkheid is nu dat ik er totaal geen grip op heb. Niets zo onvoorspelbaar als het menselijk lichaam. Voor mij was het glas altijd halfvol, als het linksom niet kon, dan was er rechtsom wel een manier om het doel te bereiken. Maar deze overtuiging wordt dit jaar danig op de proef gesteld. Er wordt een onverwachte dimensie toegevoegd: niets willen, rouwen om wat was, loslaten en tijd geven. Ik durf hier nu wel te bekennen dat alles wat ik van tevoren gelezen heb, mij veel kennis heeft gegeven, maar me aboluut niet heeft kunnen voorbereiden op de ervaringen van de afgelopen 9 maanden.

De tijd tikt... langzaam, heel langzaam. Een pas op de plaats, even de tijd stil zetten, het is tenslotte winter. Stil staan, niet bij alle pijn en verdriet, maar bij de fijne en mooie dingen. Het meest dankbaar ben ik voor de fijne stal waar Wera helemaal haar thuis gevonden heef. Eindelijk gezond van lijf en leden, ze is daar zo blij en gelukkig. We genieten beide met volle teugen van de nieuwe ruimte en vrijheid.
Dankbaar ben ik ook dat de diagnose borstkanker me bespaard is gebleven, al zijn controles nog wel nodig. Pffff het voelt als door het oog van de naald gekropen.
En wat ben ik blijj, gelukkig met de paar lieve lieve vrienden en familie die dicht bij me waren in al die moeilijke, maar ook mooie dagen. Wat is kunnen delen prachtig. Dank jullie wel! Ook al hoor ik jullie nu roepen, dat hoeft toch niet, we deden het graag. Op het juiste moment even vragen hoe het met me gaat, helpen waar nodig, een ander moment wat afleiding geven, samen stil kunnen zijn. Lieve mensen, ik had het niet zonder jullie gekund, te weten dat jullie er zijn, betekent heel veel voor me.
Onlangs nog zo'n heerlijke verrassing, ik was er ondersteboven van. Een prachtig, maar confronterend boek, getiteld: Imperfect verklaard, binnen mijn perken zet ik de bloemetjes buiten. Je vind het op mijn pagina Inspiratie. Wat een herkenning.

Winter, het seizoen waarin de natuur rust en energie op doet. Ruimte creeren voor groei, voor vernieuwing. Nou ja winter.... december heeft alle warmterecords gebroken, de natuur is compleet van slag. Het lijkt wel lente, voorjaarsbloemen die bloeien, bomen en planten in de knop. Een pas op de plaats, stil staan bij wat voor moois zich ontwikkelt.
de klok in de wachtkamer


Afgelopen voorjaar schreef ik dat het CI-geluid zich als een bloemknop moest gaan ontwikkelen. Eindelijk snap ik wat voor onzichtbare vernieuwing zich vormt in mijn hoofd. Het geflierefluit, het zaadje, begint een knop te vormen. De brij aan geluid begint wat genuanceerder te worden, ritmes worden hoorbaar. Het tikken van de richtingaanwijzer in de auto. De bloemknop vormt blaadjes, elk blaadje krijgt een toon of klank. Af en toe kan ik een paar tonen onderscheiden. Onlangs 3 tonen die ik compleet niet kon plaatsen, zomaar opeens uit het niets waren ze daar. En.... zo blij als een kind was ik de laatste keer in het Radboud toen ik de klok in de wachtkamer kon horen tikken. Dikke tranen rolden over mijn gezicht, dat was voor het eerst. Volkomen onverwacht waren ze daar, het overviel me compleet. Er was een geluid, een ritme dat ik herkende via mijn CI.
De tijd tikt! Tik, tik, tik....





Geen opmerkingen:

Een reactie posten