Eindelijk, eindelijk, eindelijk ... de ontdekkingsreis is begonnen. Wat hoor ik of beter gezegd wat herken ik aan geluid. Als jullie mijn blijdschap eens konden voelen ... hoe kan ik het uitleggen, hoe breng ik het over? Het is zo ongrijpbaar. Onbegonnen werk misschien, maar ik ga het toch proberen. Al is het alleen al omdat ik er zelf zo van kan genieten en het wil vasthouden, tralalala, typ ik nu met een grote vette glimlach op mijn gezicht.
(Hahahaha... denk ik net ... wat jammer dat het blog geen smileys heeft.... Huhh? Zie ik opeens een smiley boven mijn bladzijde staan 😏😂😂 Lang leve de updates!)
Het nieuwe horen begon maanden geleden met de verschillende klokken die ik kon horen tikken. Het was het ritme van het geluid dat me triggerde en dat ik kon vertalen als klok. Vol verwondering heb ik op een gegeven moment naar mijn eigen klok aan de muur gekeken. Die hangt daar al zeker 20 jaar en ik wist niet dat die tikte! In het begin was het een monotoon ritme, het had nog geen EIGEN geluid. Inmiddels heeft de klok een andere tik dan het tikken van de verwarming of mijn typende vingers... Wowwwie... en je gelooft het niet, maar het typen van de letters (soft touch keyboard is heel fijn als je Hyperacusis hebt) klinkt echt anders dan het gebruiken van de backspace-toets... wat een ontdekking! Blijkbaar geven mijn vingers bij het typen andere, krachtiger, geluiden dan mijn pink bij het verwijderen van letters. Ja 💪 ik typ met 10 vingers blind 😃.
Ruim een jaar nu heb ik elke 6 weken het CI opnieuw in laten stellen, stapje voor stapje hebben we het volume opgevoerd. Heel langzaam gingen mijn hersenen en zenuwen wennen aan meer geluid. Een half jaar geleden nog schoten mijn ogen regelmatig vol bij elke CI-afstelling omdat de nieuwe prikkels veel teveel waren. Ook gaf mijn lichaam de eerste week na de afregeling extreme reacties, waardoor ik weinig tot niets kon doen. De afgelopen paar maanden zijn deze reacties minder heftig aan het worden. Ze zijn er nog wel, maar stap voor stap, heel langzaam, komen we verder. We zijn op de goede weg beland. Toen ik in februari de blog
Proeven-met-je-oren schreef, had ik het over het bijzondere feit dat we eindelijk zover waren dat ik verschillende programma's kon gaan testen. Pffff, nu weet ik dat ik het afgelopen half jaar deze programma's heb leren verdragen. Hierdoor komt er zoveel meer informatie door en mag ik verschillende geluiden gaan ontdekken.Maar de dag dat het zover was, staat me nog bij als de dag van gisteren, een blije dag: de hele dag het CI op met het programma met alle geluiden aan! Dit leren verdragen was echt niet makkelijk, kostte heel wat pijn en ook twijfel of ik wel goed bezig was. Het testen of ik iets heb aan de verschillende soorten programma's in verschillende situaties moet nog gaan beginnen. Maar het lijkt dat het 'proeven' eerst nu in een ander stadium is gekomen, het stadium van herkenning.
Na elke afregeling merk ik dat de dagelijkse geluiden om me heen veranderen, meer klank krijgen. Er is meer geluid. En daardoor kan ik steeds meer onderscheiden. Volgens de theorie zijn het deze stappen die je neemt: 1) het waarnemen (geluid of geen geluid); 2) discriminatie (verschillend of gelijk geluid); 3) identificatie (herkennen, specifiek geluid koppelen aan de bron) en 4) interpreteren (begrijpen betekenis van gehoord geluid). Flierefluiter, zoals ik mijn CI noem, is steeds minder gaan fluiten, het geflierefluit werd rinkeltjes en tinkeltjes. En deze gaan nu over in klanken en woorden. Wel hoor ik in de woorden en geluiden ook nog soort van gesuis en geruis, alsof een deel van het geheel nog is afgesloten. Maar ook die bloemblaadjes gaan zich ontvouwen, schreef ze verlangend naar mooier geluid. Benieuwd ben ik of de geluiden die ik nu nog niet hoor ook nog gaan komen. Zoals de piepjes van de vaatwasser of oven. 'Vol verwachting klopt mijn hart' is denk ik de meest blije omschrijving en heel toepasselijk in deze tijd 🎅. Ohhh... en wat vind ik 'Hoor de wind waait door de bomen' en 'Zachtjes gaan de paardenvoetjes' 😉 mooi.
Soms moet ik ook verschrikkelijk lachen om wat er gebeurt... Ik heb de wasmachine aangezet, maar ben inmiddels al lang weer met wat anders bezig. Op een gegeven moment denk ik, wat is dat toch voor een lawaai... ik kan het niet thuis brengen, laat staan waar het vandaan komt. Nu weet je dat in een flatgebouw eigenlijk nooit, omdat de geluiden zich daar op allerlei manieren verplaatsen. In gedachten loop ik te mopperen op deze of gene om de herrie die er gemaakt wordt. Het is geen fijn geluid, maar het feit dat het ook maar aanhoudt en ik het niet kan plaatsen maakt me ook onrustig. Totdat ik naar de wc loop en het geluid dichterbij komt en duidelijker wordt. Oeps ... stommeling, je hebt de wasmachine aangezet en die is aan het centrifugeren... pfffieeuwwww! Nu ik het kan plaatsen is de onrust weg, opluchting.
Af en toe betrap ik mijzelf er ook op dat ik stil sta om de geluiden in me op te nemen. Haha, ja je kunt het letterlijk zo betitelen, mijn hersenen nemen ze op en hebben daar tijd voor nodig, ondertussen sta ik ervan te genieten. Tijdens een wandeling door het bos: de wind, voetstappen, als een klein kind de bladeren voor je uit schoppen, prachtig. Geluiden van regen op het raam, de storm die buldert en water klatert. Natuurgeluiden die er zo lang niet waren.
En weten jullie dat kokend water geluid maakt, echt borrelt? En als je er dan een eitje in doet dat die tikt tegen de rand of bodem van de pan? En dat dat verschillende ritmes zijn met verschillende klanken? En zo kan ik nog even doorgaan. Ik hoor nu net dat de bladzijde van mijn schrijfblok omslaan een ander geluid is dan die van de krantenbladzijde die ik straks zat te lezen. De verwondering van de ontdekking is zo mooi 💖
