Ja... eindelijk weet ik de datum: 9 februari krijg ik de uitslagen van de onderzoeken en het advies t.a.v. cochleaire implantatie. Zo staat het officieel op papier.Op het moment dat ik het las, dacht ik 'hè eindelijk' en voelde de kriebels van verwachting overal... eindelijk duidelijkheid. Een moment later sloeg de twijfel toe, jee februari pas, nog zolang wachten, waarom? Krijgen eerst de mensen bericht die wel voor een CI in aanmerking komen en later pas degenen voor wie het niet kan? Ik zou het toch in januari horen? Om door te gaan met: Ook in het Radboud kunnen mensen de griep hebben of wie weet is het juist wel heel gunstig: in maart komt er een nieuw CI van Cochlear met veel meer mogelijkheden. En wie weet ook wel iets nieuws van de andere fabrikanten. Dan zou ik juist blij moeten zijn dat het zolang duurt, om zo voor het nieuwste in aanmerking te kunnen komen.
En zo ging het heen en weer van ... het zal toch WEL kunnen tot het kan vast NIET. Ik moest mezelf echt ff streng toespreken: Stoppen met dit gedoe! Je kunt er niets uit afleiden! Afwachten, geduld, .... maar het voelt alsof je examen moet doen :), het kan niet snel genoeg 9 februari zijn, dan hebben we het maar achter de rug. En dan kan ik weer verder. Objectief gezien zijn er 3 antwoorden mogelijk: Het kan überhaupt niet bij mij, het is nog te vroeg of het gaat door.
Het enige wat ik kan doen, is mijn vragen voorbereiden voor het gesprek voor elk van de 3 situaties: wat als...? En een schrijftolk regelen, ik wil geen woord missen van wat er gezegd word. Als die mensen toch niet bestonden, wat een uitvinding! Zonder hen zouden er heel wat meer mensen doof zijn en buiten de boot vallen. Chapeau!Tja, en ik zal me nog verder moeten verdiepen in de CI-merken met hun mogelijkheden voor het geval ik toch een keuze zou hebben. Dat is best een lastige, zo niet bijna onmogelijk. Het is een keuze waar je de rest van je leven aan vast zit. Het implantaat is straks continu aanwezig, heeft dagelijks invloed op je kwaliteit van leven, dat is me nogal een relatie die je aangaat met een fabrikant of leverancier. Dan zijn productkenmerken, fraaie vormgeving en makkelijk leesbare websites zeker niet mijn enige keuzecriteria. Dan zijn kwaliteit, kennis, ervaring en wereldwijde service, naast innovatie en solvabiliteit ook heel belangrijk. Niet alleen bij de leverancier, maar ook bij het audiologisch centrum. Maar daarna zal mijn gevoel uiteindelijk toch de doorslag geven, net zoals bij alle andere belangrijke beslissingen die ik moest nemen in mijn leven.
Ook ben ik nog op zoek naar mensen met ervaring met een CI en Hyperacusis die me tips kunnen geven voor het revalidatietraject voor het geval het CI doorgaat. Ook al weet ik heel goed dat het traject voor iedereen anders verloopt, leren van de ervaring van een ander is nooit verkeerd. Tot mijn grote verbazing, het is eigenlijk ongelofelijk, is hier wereldwijd geen enkel onderzoek naar gedaan.
Wat ook de uitslag straks mag zijn, ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. Vertrouwen dat ik mijn weg zal vinden, kan blijven verstaan met of zonder geluid.
Wera heeft me ondertussen al veel gebaren(paarden)taal geleerd. Via haar humor of als 'talking horse'... als ze blij is, laat ze een diepe buik-hinnik horen die je voelt trillen... ze is heel expliciet in haar mimiek en 'gebaren'. Ze dirigeert je met haar neus naar de plek waar de pijn zit, als er wat aan de hand is.
.JPG "© all rights reserved RB")
Het is een echte dame, die eerst zachtjes haar wensen overbrengt, maar heel duidelijk kan zijn als je niet (op tijd) reageert. Ze heeft me teruggebracht naar de oervorm van communicatie: luisteren zonder woorden, verstaan door te voelen en te zien, vanuit je hart. Haar naam is zo goed gekozen, Wera betekent geloof en vertrouwen. Dat hebben we samen. Met geloof en vertrouwen volgen we ons pad, eerlijk naar elkaar toe en samen groeien we door in de spiegel te durven kijken.Wat er 9 februari ook mag gebeuren, deze weg blijf ik bewandelen samen met mijn grootste vriendin en lerares.
