Een blije dag...

Het universum was vol goede zin vandaag en maakte een gedenkwaardige dag van deze donderdag in januari. Al het goede komt in drieen zeggen ze wel eens. Maar als ik het nieuws en alle berichtjes mag geloven, was het vandaag een dag vol met goede dingen voor heel veel mensen. Een dag om blij van te worden.

De dag begon mistig, kil en koud, niets wees op wat er te gebeuren stond. Zo'n dag waarop je helemaal geen zin hebt om er op uit te gaan. Brrr, nog eens een keer omdraaien, lekker diep onder je dekbedje en de wereld de wereld laten. Maar nee, ik heb inmiddels geleerd dat ik me daar alleen maar beroerder van ga voelen. Het beste voor mij is een vaste dagindeling aanhouden, structuur geeft mijn hersenen houvast en rust. De dag die begint met buiten zijn, een frisse neus en beweging. En natuurlijk mag je daar best wel eens een dagje vrij van nemen, maar niet vandaag. Want in mijn flatgebouw wordt flink verbouwd. Dat gehamer en geboor zijn, op zijn zachtst gezegd, niet de fijnste geluiden als je last van hebt van Hyperacusis, Tinnitus en doofheid. Ik heb al heel wat verbouwingen meegemaakt de afgelopen jaren, er is 1 ding wat me elke keer weer opvalt. Het blijft een vreemd gegeven dat de bouwvakkers als eerste elke ochtend beginnen met flink wat lawaai maken, zodat je echt echt wel wakker wordt. Op het moment dat je heeeel wakker bent, zo ongeveer na een kwartier of een half uur, stoppen ze... Grrr denk ik dan, had dat nou niet in een andere volgorde gekund... pfffff. Maar goed, okee ik ben wakker...

Dus erop uit, naar buiten om mijn paard te verzorgen. Het is heerlijk stil op stal, ik ben alleen met de paarden. Wat een rust, ze staan wat te soezen, sommige liggen. Als ik door de stal loop, komen er een paar een knuffel halen, sommige vragen: "mag ik met je mee vandaag?" Nee, dat gaat niet, ik kom voor Wera. Mijn dame heeft me allang gezien en laat een blije hinnik horen als we elkaar in de ogen kijken. Na haar dagelijkse hapje en verzorging gaan we aan het werk. Vandaag is het rijden. Wat ben ik blij dat de chirurg bij mijn CI-operatie rekening heeft gehouden met het feit dat ik een rijcap draag. Het is geen enkel probleem om die op te zetten, gaat er mooi over heen. Tegelijkertijd een fijne bescherming zowel tegen stof, zand en regen, maar ook verlies ik Flierefluiter daardoor niet. Hij zal maar in deze zandbak ondergelopen worden, of er zal een paardenhoef op gaan staan, aiai... denk niet dat ie dat zou overleven. 

Onze warming-up gaat goed, we komen erin. Bewegen in de frisse winterkou doet ons beide goed. Ik kan merken dat de gymnastiekoefeningen Wera sterker en soepeler maken. Hetzelfde wat Feldenkrais doet voor mijn lichaam. Leren om ontspannen te bewegen, een goede houding en balans vinden van top tot teen. Je lichaam milimeter voor milimeter waarnemen, voelen en begeleiden in beweging. 

Wera heeft er zin in, zin om te laten zien dat ze meer kan, haha, wie leidt wie vandaag? Nou kom maar op dan... we doen het samen. Het enige wat ik van haar vraag is dat ze ontspannen blijft, dat is de enige manier waarop het voor ons beide fijn is. Maar ook ons grootste punt, het kost haar en mij soms moeite, een wederzijdse wisselwerking. Als het moeilijker wordt dan spannen we onze spieren teveel aan. Waarnemen, loslaten en opnieuw. En warempel, het lukt vandaag... na een paar rondjes nette draf maakt ze meerdere onstpannen galopsprongen... WOW dat is voor het eerst! En ik? Ik kan ontspannen zitten. Stoppen, belonen en met een brede glimlach van oor tot oor breng ik haar terug naar stal. Ohhh... dit smaakt naar meer, wat ben ik blij, trots op haar en op mijzelf.

En dan terwijl ik de spullen aan het opruimen ben in de stal is daar zomaar uit het niets, als een blikseminslag bij heldere hemel, een geluid op mijn CI... een hoge(re) toon. Ik sta stil en luister: Nee, mijn oude oren horen niets. Ja, Flierefluiter doet duidelijk van tjieep, tjieep... en het blijft maar doorgaan... Ik denk: zou het het getjilp van een vogel zijn? Het is ergens boven mij maar waar.... ik kende het niet ... verder was het stil voor mij. Alle ruisonderdrukkers die er zijn, staan aan in mijn CI. Dat maakt het geluid comfortabel voor mij. Elke afregeling van Flierefluiter voegen we wat toe, zodat mijn hersenen stap voor stap kunnen wennen. Inmiddels waren er gelukkig meer mensen gekomen. Ik ben naar een stalgenootje gelopen en heb gevraagd of zij het geluid hoorde waarvan ik het ritme met mijn vingers aangaf.... Zij begon te lachten en zei dat het een merel was en waar die zat. Ze wees me ook nog op andere geluiden, die ik niet hoorde met mijn CI. Maar de merel bleef ik horen... die was nog lang niet klaar, die zong zijn lied voor mij...

Pppieeeuwww.... tranen van geluk, verdriet en ontlading... ik heb een merel gehoord.... die maakte heel wat los..... 9 maanden na de operatie...... kan 't nog niet geloven, durfde het niet te geloven… ik was teveel onder de indruk... het duurde dan ook even voor de blijheid kon komen.... ik het kon bevatten. Ik moest het eerst delen met mensen, zwart op wit zien om het in zijn volle omvang te beseffen... Maar nu begint het besef te landen, blij, pure blijheid, in mijn hele lichaam. 

Wera dank je wel, Merel dank je wel.
Het was een gedenkwaardige dag.
Een blije dag.