donderdag 16 april 2015

Daar ben ik weer...

De operatie is achter de rug... het CI zit in mijn hoofd. Wat een dagen zeg!

Maandagochtend werd ik in alle vroegte door mijn vriendin Paola over de Waalbrug gereden, genietend van een prachtige opkomende zon. Op weg naar Dekkerswald in de bossen ten oosten van Nijmegen. Het leek toen nog alsof ik op vakantie ging.
Het verliep vlot, al voor de afgesproken tijd zat ik in het operatiehemd en ruim voor 8 uur was ik op weg naar de operatiekamer. Nog even chirurg Mulder gesproken en na alle doublechecks was de 'cabinecrew ready for take off'. Daar ging ik... onder zeil, lekker slapen.... Stem: "wakker worden".... schudden aan mijn mouw... ehh ik droom zo lekker, .. alle paarden staan in een kring om me heen... te waken... Cayenne voorop, Gaertsje, Jurre en daar is Wera...zo rustig, wat heerlijk.... ik schrik en vraag: hoe laat is het? kwart voor 11... oooh.. en de volgende keer als ik mijn ogen opendoe is het 11.15 en zie ik dat ik terug ben op de uitslaapkamer.

© all rights reserved RB
Tranen van opluchting, ik haal zelf weer adem, pfff gelukkig. Tranen van spannning en teleurstelling.. wat een pijn zeg...vooral ohhh wat doen de stemmen om me heen pijn. Ik had zo gehoopt.... Het eerste wat ik vraag is of het svp zachter mag, alle geluid doet pijn. De verpleging pakt het gelijk goed op en regelt dat ik terug kan naar mijn kamer waar het rustiger is. Gelukkig! En wat superfijn dat Paola er is... tranen, duizelig, alle checks opnieuw en dan mag ik pijnstillers.. Het voelt alsof ik een flinke rechtse kaakslag heb gehad, de wereld beweegt om me heen. Een rare tong, net als bij de tandartsverdoving, en het kauwen doet verschrikkelijk pijn. Heel logisch eigenlijk, maar niet bedacht en verwacht. En niet bukken om wat weg te gooien.. dan gaat de duizeligheid en de pijn torenhoog. Het drukverband is geen pretje en zit om mijn hele hoofd. Ik weet niet hoe ik liggen moet. Ook past mijn bril niet over het verband en is het wazig en lastig spraak lezen. Gelukkig kent Paola me door en door en weet precies hoe ze met me kan praten.
Het wachten is op de arts, want volgens de verpleegkundige ga ik als een trein...(hihi ik zal het maar positief opvatten, ze kent mijn OV-achtergrond niet haha). Het infuus is eraf en bloeddruk, hartslag en temperatuur zijn goed. Om 15.30 uur komt KNO-arts Mulder vertellen dat alles goed is gegaan, geen problemen en dat ik naar huis mag. Het testen van het implantaat en de gehoorzenuw doen ze niet meer tijdens de operatie. Dus het is nu afwachten de komende weken hoe het verder gaat.

Dan op naar huis, achter de schermen is van alles gebeurd. Mijn lieve zus Hannie en vriendinnen Janny, Anja en Paola hebben wat af gesmst en gewhatsappt, zij hadden flink de zenuwen blijkt, ja... wachten duurt altijd lang. En wat zijn ze blij dat ik thuis ben en dat alles goed is gegaan... en dan al die bloemen, prachtig. De dames hebben me goed verzorgd de afgelopen dagen, heerlijk om zulke lieve mensen om je heen te hebben. Het was ook wel nodig, ik had het niet alleen gekund.
De laatste stand van zaken nog even dan zijn jullie helemaal bij.
Helaas zijn Tinnitus en Hyeracusis luid en duidelijk aanwezig, die hebben zich niet laten imponeren door de operatie. De pijn is met pijnstillers redelijk onder controle te houden, maar eigenlijk zijn ze elke keer net te snel uitgewerkt. Helaas is slapen niet zo'n succes, ik weet niet hoe ik liggen moet, elke houding doet pijn.  De duiziligheid is weg en het kauwen gaat elke dag wat beter. Maandag aanstaande terug naar het Radboud voor controle. Voorlopig afwachten hoe doof ik nu ben, door het drukverband en de pijn is er nog weinig van te zeggen of er restgehoor bewaard is gebleven. Nu eerst maar eens vriendjes worden met het implantaat in mijn hoofd, zoals een vriendin mij mailde.

Dank jullie wel voor alle lieve berichtjes en kaartjes, dat doet me ontzettend goed. We hebben een pootje van de bril gehaald, zodat ik weer kan (spraak) lezen en typen :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten