Punkie...

Een week na de operatie voel ik me vreemd... Er is een stukje van mijn lichaam dat ik niet voel, niet waarneem... en toch ook weer wel. Mijn rechteroor, een stukje van mijn tong en de overgang naar de kaak en nek voelt doof, dood, maar ook vol aan. Alsof er een tampon in mijn oor zit, of dat er nog iets 'open' moet ploppen in mijn oor, een lichte doffe pijndruk... Maar aan de buitenkant voel ik mijn oor niet als ik er met mijn hand in de buurt kom. Natuurlijk is ie er wel als ik 'm echt aanraak. Ik hoop dat dit de tijdelijke naweeen zijn van het drukverband en de operatie. Dat het nog wegtrekt en weer tot leven komt. En natuurlijk is het nog afwachten of er restgehoor gespaard is gebleven.

Vanochtend was ik terug in het Radboud voor controle. De laatste dagen keek ik hier echt naar uit, want er begon toch wel wat te jeuken onder het drukverband ..haha.. zo'n zin om mijn haren te wassen. Maar ook omdat de pijn bleef en ik overal op internet las: als het verband eraf is... dan is de pijn ook weg. De afgelopen week kon ik geen onderscheid maken in pijn door Hyperacusis, Tinnitus, het verband, de wond of het implantaat, het zal wel alles bij elkaar geweest zijn. Ik ben geen fan van pillen, maar de afgelopen week heb ik ze toch flink geslikt, want kunnen (half zittend) slapen is wel heel fijn. Pijn is behoorlijk slopend. De week is gelukkig snel gegaan, met alle verwennerij, mantelzorgers en (digitale) post.... heerlijk. En elke dag ging er wel iets beter: ik kan weer kauwen, wat langer achter elkaar praten, wat meer energie. Best snel eigenlijk voor zo'n ingreep, ik had verwacht dat ik me beroerder zou voelen.

Onder het genot van al het prachtige lentegroen met bloeiende paarde- en pinksterbloemen werd ik in de stille bolide van mijn buurman Peter naar Nijmegen gereden. Net een kopje koffie kunnen drinken of het was al tijd voor mijn afspraak. Buurvrouw Janny (straks ook mijn co-therapeut bij het revalideren) en ik volgden de verpleegkundigen de catacomben van het Radboud in. Eerst vertellen hoe mijn week was verlopen en toen mocht het verband eraf. Heerlijk frisse lucht op je huid, maarrrrrr...... waarom is die druk niet weg? Ik vraag toch maar of ze niet iets uit mijn oor moeten halen... de dames verpleegkundigen duiken de computer in... nee hoor, dit is het. Hmmm... vreemd er is weinig verschil met het verband om of af... Ze bekijken de wond en concluderen dat het er prachtig uit ziet, verder niets aan doen. Natuurlijk wil ik het zelf ook zien, de spiegels komen tevoorschijn.. en ja dat valt mee zeg, geen bloederige toestanden. De zwelling is zo goed als weg en de blauwe plekken worden al minder. En zoveel haar is er ook niet weg is, er zitten zelfs al weer stekeltjes :). Het heeft tijd nodig, is het advies, rustig aan de pijnstillers afbouwen, niet tillen en bukken. De komende weken geleidelijk aan de dagelijkse dingen op gaan pakken, wandelen, fietsen. De vervolgafspraken voor de revalidatie worden nog toegestuurd. En aiaie....voorlopig droog houden, pas aanstaande donderdag, na 10 dagen, heel voorzichtig je haren wassen. Jeetje dat valt even tegen zeg, ik dacht dat het vandaag al mocht, mooi niet dus.... Voorlopig dan maar een nieuw kapsel uitproberen. Ik blijf nog een paar dagen punkie...