De laatste x...

Afgelopen weekend overviel me opeens de gedachte... jee dit is de laatste keer Pasen zonder techniek in mijn hoofd. Deze laatste week voor de CI-operatie is mijn leven opeens verdeeld in een 'voor' en 'na'. Het besef dat er al vele laatste keren waren geweest, maakte dat ik letterlijk even stil stond.

Dat was ook hard nodig, want de afgelopen weken was er nog heel wat te regelen en voor te bereiden. Ook al ligt je focus op de dingen die je nog wilt doen voor de operatie, de tijd vliegt opeens voorbij. Zo langzaam als het ging toen ik moest wachten op de uitslagen, zo snel gaat het nu. En ik had het goed gepland, in ieder geval zo dat ik de laatste weken niets meer hoefde te doen, om mijn rust te nemen....ahum... Tja, planningen zijn maar planningen en het leven loopt nooit zoals je plant, dat was nu ook wel weer heel duidelijk. Laten we het maar samenvatten met: Murphy was flink bezig, maar ik heb m weer in z'n mandje gestopt! Ik heb besloten dat ik hem niet meer wil zien!!!
Nu mag ik stil staan en de tijd nemen voor mezelf en voor de liefste mensen om me heen. Genieten van de prachtige natuur die op springen staat. Vanmiddag zag ik de geboorte van een veulentje in een weiland.... wat is de lente mooi. Ik verwen mijzelf met heerlijke uren in de zon bij mijn paard en nog een laatste ontspanningsmassage voor mijn hoofd, nek, kaken en oren. Dat laatste is echt nodig, al mijn spieren doen pijn, die wil ik graag weer zacht hebben.

De periode 'voor' is zo goed als klaar. De boodschappen nog, de laatste dingen doornemen met de lieve verzorgers van Wera en mijn koffertje voor het ziekenhuis pakken. Ook al zeggen ze dagopname, ze vragen wel om voor een paar dagen wat mee te nemen. En dat doe ik want dan hoeft er niemand heen en weer te rijden om spullen te halen voor mij. Gelukkig ben ik met een paar super vrienden en zus die hebben geregeld wie er de eerste week op welke dag voor mij is en wie blijft slapen. Als ik jullie toch niet had, dank jullie wel uit het diepst van mijn hart!

Ja en dan is het maandag zover, lang verwacht en toch gekomen. Eerlijk gezegd kan ik me er nog niks bij voorstellen, ook al weet ik wat er gaat gebeuren. Heel vreemd, wel spannend, het is toch een hele flinke operatie, maar aan de andere kant ben ik heel rustig. Het vertrouwen is er dat het allemaal goed gaat komen. En ik kijk vooral uit naar de periode 'na', de revalidatieperiode daar ben ik zo nieuwsgierig naar.
Hoe zal het klinken? Kan ik wat horen? Hoor ik meer dan nu? Wat gebeurt er met mijn Hyperacusis en Tinnitus? Dat zijn de belangrijkste vragen die boven komen. Maar ook gekke dingen als: hoe magnetisch ben ik, blijf ik straks ergens aan plakken? Hoe gaat Wera reageren op mijn geopereerde hoofd?  Wat nou als ik op mijn hoofd val en het implantaat ligt in stukje in mijn schedel? De vragen die nu bij mij boven komen, leg ik toch maar vast, want het is de laatste keer dat ik dat kan doen zonder de ervaring van een implantaat in mijn hoofd. En dingen wennen soms zo snel dat je niet meer weet hoe het ooit was.

Door de doofheid is mijn leven zo volledig op zijn kop gegaan de afgelopen 5 jaar, dat is gewoon onvoorstelbaar eigenlijk voor iemand die het niet heeft meegemaakt. De laatse maanden merk ik ook dat de Hyperacusis is veranderd, geluiden waar ik eerst van uit mijn dak ging, hoor ik niet meer of doen geen pijn meer, andere zijn er voor in de plaats gekomen helaas. Je beseft het pas als iemand je er op wijst. Of als er een confrontatie is met iets wat je heel graag deed, wat niet meer kan. De pijn om het verlies van mijn 'oude' leven is gedoofd, er is gelukkig veel ander moois voor in de plaats gekomen. Maar af en toe komt er toch wat zout in deze wond en popt de pijn even op.
Zo luisterde ik deze week nog een aantal stukken muziek, hier en daar vielen er hele stukken weg en sommige nummers klonken echt niet meer, zelfs vals :( of ik herkende ze niet meer. Dat maakte dat ik een traantje moest laten bij het prachtige Stairway to Heaven waar ik de mooie uithalen niet meer hoorde. Gelukkig weet ik nog hoe het moet klinken. Geniet maar even mee > Stairway to heaven, eerbetoon Heart aan Led Zeppelin.
Onder het genot van die resterende tonen op de achtergrond, schrijf ik nu voor de laatste x dit blog in het tijdperk 'voor het CI', op weg naar de 'stairway to hearing'. Tot 'na' de operatie...